وقـتـش رسیـده تا به بـیـانم تـوان دهید            این حرفهای مانده به دل را زبان دهید
وقـتـش رسیـده روی پَـر جـبـرئـیل‌هـا            شعری به قلب این قلم از آسمان دهید

تا مـیـوۀ رسیـدۀ مـضمـون به ما رسد            قدری درخت واژۀ تـان را تکـان دهید
ارزانـی ســتــاره بُــوَد مــاه آســمــان            ماه مدیـنه را به من امشب نشان دهید
من از شما به غـیر شما را نخـواستـم            هرچه ثواب هست به این و به آن دهید
امشب که ساقی آمده از مشک عشق او            یک کاسه آب دست من نیمه جان دهید
در بـرکۀ نگـاه عـلی خوش دمیـده است
ماهی که ماه هم مـثـلـش را نـدیـده است

حالا که مـاه آمـده پـیـدا ترین شده ست            یوسف ترین رسیده و زیباترین شده ست
منصوب گشته است به باب الحوائجی            پـیغـمبری ندیده مسیحـاترین شده ست
ابـروی او نـیـامـده مـحـراب عـاشـقی            گیسوی او نیامده یـلـدا تـرین شده ست
بیـن قـبـیـلـه‌ای که هـمه سـرو قـامتـند            قامت کشیده خوش قد و بالاترین شده ست
لیلا میان شهر مجانین نه… این پسر            در شهر لیلی آمده لیـلاترین شده ست
ساقـی زیـاد بوده در این خـاندان ولی            سردار کربلاست که سقا ترین شده ست
عـبـاس روح جـاری از نـیـل تـا فــرات
عـبــاس راهِ رفـتـنِ در کــشـتـی نـجـات

شعبان برای ماست گواراتر از رجب            شیرین تر است شهدِ لب یارم از رطب
امـشب شـب تـولـد روح دلاوری ست            امشب شب وفاست شب غیرت و ادب
باید به پیـش ابـروی او سـجـده آوریم            چون واجب است محضر او امر مستحب
امـشـب شـب چهـارم مـاه اسـت آمـده            ماه شب چـهـارده از قـلب نـیـمه شب
نامش پُر از کـنایه پُر از استـعـاره است
شب ماه و روز مهر و سحرها ستاره است

عـرض ارادتـم به ابـاالـفـضـل بـارهـا            بُـرده مـرا به جـرگـۀ بـی‌اخـتـیــارهـا
چون موج، سر به سینۀ هر صخره می‌زنم            آثـار عاشـقـی ست از این گونه کارها
مـحـدود ما یـکـی دو قـبـیـلـه نمی‌شود            عشقـش دوانده ریشه به ایل و تـبارها
مانـنـد او نـیـامـده دیـگـر به روزگـار            مـانـنـد مـن گـدای نـگـاهـش هـزارهـا
دلــداده‌انــد در ره او صــاحــبــان دل            ســـر داده‌انــد در قــدم او ســـوارهــا
از او نــدیــده‌ام بـه خـــدا دادرس تــری
آقـا تـری، کـریـم تـری، هـم نـفـس تـری

با این که با اصالت و ارباب زاده بود            یک عمر چون رعیّت این خانواده بود
بـذر ارادتـی که به دل کاشت مادرش            حـالا چو سـرو، قـامت او ایـستاده بود
در پیش فاطمی نسبان سر به زیر بود            انـگــار ایـن ارادت او بــی‌اراده بــود
در آخـریـن سـجــود نـمـازِ مـحـبـتـش            در پیش پای فاطمه از زین فـتاده بود
معـلوم شد ز جـملۀ «ادرک اخـا»ی او            سر پیـش پای حضرت زهرا نهاده بود
زهـرا کـنـارش آهِ نـفـس گـیـر مـی‌کـشـد
قلبـش ز داغ این پـسرش تـیـر می‌کـشـد

مـا جـز خـدا به غـیر تـوکـل نمی‌کنیم            ما جـز به اهـل بیت تـوسـل نمی‌کـنـیم
بـایـد در این زمـانـه ولایت مـدار بود            ور نه به هیچ جای جهان گُل نمی‌کنیم
ما ذاکـریم؟ نه، همه سـربـاز رهـبـریم            وقـتـی که امـر کـرد تـأمـل نمی‌کـنـیـم
گوید اگـر روید در آتـش به سـر رویم            سر هم اگر که خواست تعلـل نمی‌کنیم
هـر کس کـه در مـقـابـل آقـا بـایـسـتـد            در هر لباس و پُـست، تحمـل نمی‌کنیم
عـبـاس مـانـد چون که مـطـیـع امام بود
در او «چرا» به حرف امامش حرام بود!